Człowiek zlagrowany
Człowiek zlagrowany
dbał przede wszystkim o siebie, nie uznawał chrześcijańskich zasad etycznych, myślał jednotorowo – byle przetrwać. Borowski nie opisywał wewnętrznych przeżyć swoich bohaterów. Ukazywał jedynie ich zachowanie (metoda behawioralna), co stanowiło dobitne świadectwo ich przemiany.
Niemieckie słowo lager i rosyjskie łagier oznaczają to samo, obóz. W domyśle chodzi tutaj o wielkie kompleksy koncentracyjne z okresu II wojny światowej, których celem było wyniszczenie konkretnych grup ludzkich. Odbywało się ono na różne sposoby, poprzez fizyczną eksterminację oraz pracę fizyczną ponad siły. Człowiek, który przeżył takie piekło, na zawsze nosił jego wspomnienie w swojej duszy. Przetrwanie za ogrodzeniem obozu wymagało porzucenia zasad moralnych cywilizowanego społeczeństwa i kierowania się zasadami urągającymi człowieczeństwu. Cechy takie jak współczucie, miłość czy troska stawały się słabościami. Ludzka psychika zaczynała przestawiać się na pierwotny, instynktowny tor. Liczyło się jedynie to, co pozwalało zwiększyć szansę przeżycia. Następowała więc dehumanizacja osoby zlagrowanej, przy jednoczesnym zaniku cech społecznych. Potęgowało to ciągłe poniżenie, życie w cieniu śmierci i bólu. Jedynie najsilniejsi mogli przetrwać zabójcze warunki obozowe, co rodziło zachowania rodem ze sfor dzikich zwierząt. Wyznacznikiem zachowania stawał się więc skrajny egoizm.
Definicje
Lagier to niemiecki obóz koncentracyjny w okresie II wojny światowej, łagier to obóz pracy przymusowej w Związku Radzieckim.
Słowo lagier pochodzi z języka niemieckiego, łagier z rosyjskiego, który też zapożyczył je z niemczyzny.